Włosiński Aleksander

Włosiński Aleksander (1885–1954), farmaceuta, właściciel apteki, radny miejski, działacz społeczny. Ur. 14 II 1885 w Pińczowie, był synem Franciszka (ok. 1843–1909), urzędnika, i Stanisławy z Sosińskich (ok. 1842–1912).

Po ukończeniu w 1902 gimnazjum w Pińczowie, przeniósł się do Kielc. Tam odbywał praktykę w aptece Wierzbięty. W 1905 wyjechał do Dorpatu, gdzie po egzaminie otrzymał stopień pomocnika aptekarskiego. W 1912 ukończył studia farmaceutyczne w Kazaniu, następnie powrócił do Królestwa Polskiego i osiadł w Częstochowie. Jako prowizor farmacji prowadził aptekę (przy ul. 7 Kamienic 27). Był członkiem zarządu Koła Właścicieli Aptek Zagłębia Dąbrowskiego i miasta Częstochowy, należał do miejskiego oddziału Towarzystwa Farmaceutycznego (później Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne); w 1917 został gospodarzem, a od 1922 sekretarzem oddziału). W 1913–14 był członkiem komisji sanitarnej miasta Częstochowy. W 1920 podczas wojny z Rosją bolszewicką wstąpił jako ochotnik do 2 pułku obrony Warszawy. W 1922 był współorganizatorem oddziału i członkiem zarządu częstochowskiego Związku Obrony Kresów Zachodnich, później przez szereg lat był jego czołowym działaczem. W 1935–39 był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Wydziałów i Oddziałów Farmaceutycznych w Krakowie. Dwukrotnie wybierany do Rady Miejskiej (RM): w 1919 i 1927 z ramienia Narodowego Komitetu Wyborczego. W 1919–25 był sekretarzem RM, a w 1927–30 (jako członek Chrześcijańskiej Demokracji) był jej wiceprezesem. W 1930 kandydował z listy narodowej do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, lecz bez powodzenia. W okresie okupacji zaopatrywał w medykamenty oddziały leśne → Armii Krajowej (AK) z okolic Częstochowy. W końcu 1939 był współorganizatorem Komitetu Miejscowego (→ Społeczny Komitet Pomocy), który zajmował się niesieniem pomocy wysiedlonym do Częstochowy mieszkańcom Poznańskiego Pomorza, Śląska, Łodzi, Gdyni, Gniezna. W 1944 niósł → pomoc uchodźcom z Warszawy, którzy trafili do Częstochowy po upadku powstania. Aptekarzom warszawskim udostępnił swój lokal apteczny i pomógł w zorganizowaniu wytwórni ampułek. Zaopatrywał też bezpłatnie szpital dla chorych i rannych warszawiaków w → barakach przy ul. Chłopickiego. Po wojnie nadal prowadził aptekę, zorganizował też Kielecką Okręgową Izbę Aptekarską z siedzibą w Częstochowie; do 1948 był prezesem tej Izby. W 1945–54 kierował oddziałem częstochowskim Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego. Był myśliwym, w okresie 1946–47 pełnił funkcję łowczego powiatowego w Częstochowie Interesował się przyszłością miasta, w którym mieszkał; świadczy o tym m.in. artykuł zamieszczony w „Głosie Narodu” (1947, 7 IV) O rozwój Częstochowy. Zm. 1 I 1954 w Częstochowie, pochowany został na cmentarzu św. Rocha, w sektorze 36, rząd A, grób nr 5.

W małżeństwie (od 1915) z Janiną Zamościk (1895–1975) miał syna Czesława (ok. 1917–1991), farmaceutę.

Ewa Florek, Mirosław Zwoliński, Słownik biograficzny regionu częstochowskiego, t. II, Częstochowa 2005, t. II, s. 269–270; Ryszard Szwed, Radni miasta Częstochowy w latach międzywojennych (1919–1939), [w:] Społeczeństwo Częstochowy w latach 1918–1939, Częstochowa 1997, s. 53–55; – Stanisław Rybicki, Pod znakiem lwa i kruka. Fragmenty wspomnień z lat okupacji, Warszawa 1990, s. 101, 105, „Goniec Częstochowski” 1915, nr 39, s. 2, 1930, nr 242, s. 5; – „Głos Narodu” 1947, nr 90 (7 IV), s. 5; – Książka adresowa miasta Częstochowy 1947, Częstochowa 1947, s. 46, Urząd Stanu Cywilnego w Częstochowie, akt zgonu nr 5/1954; – odpisy z inskrypcji nagrobnych.