Wiszniewski Tadeusz Marian

Wiszniewski Tadeusz Marian (1897–1951), pseudonim Wicher. Lekarz, oficer Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy. Ur. 21 lub 25 XI 1897 w Zdołbunowie na Wołyniu, był synem Feliksa i Marii z Grudzińskich.

Wiszniewski służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–20. W 1919 awansowano go do stopnia podporucznika, a w roku następnym został porucznikiem. Po zakończeniu wojny rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1922 kontynuując studia, służył w Korpusie Zapasowym Sanitarnym nr 9. Od roku następnego był młodszym lekarzem 10 pułku piechoty (odkomenderowanym na studia). W 1924 ukończył studia i w październiku tr. został przeniesiony do Częstochowy. Służył, od początku lat 30. w stopniu kapitana, a od 1936 majora, jako lekarz w 7 pułku artylerii polowej (później → 7 pułk artylerii lekkiej). Poza tym był lekarzem → Powiatowej Kasy Chorych, a także lekarzem i wykładowcą higieny w Szkole Rzemieślniczo-Przemysłowej Okręgowego Towarzystwa Rzemieślniczego. W 1936–39 należał do oddziału częstochowskiego → Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK); przewodniczył sekcji mobilizacyjnej, a także wykładał na kursie sióstr PCK. Przez kilka lat był współorganizatorem „Dni Przeciwgruźliczych”; prowadził także wykłady podczas tej akcji. Wiszniewski jako lekarz → 7 pułku artylerii lekkiej uczestniczył w wojnie 1939. Uniknąwszy niewoli, powrócił do Częstochowy, gdzie podjął pracę w Zarządzie Miejskim. Był lekarzem w szpitalu zakaźnym (→ Szpital Zakaźny im. Śniadeckich). Utworzył tam oddział dla chorych na gruźlicę i został jego ordynatorem; aby poprawić wyżywienie szpitalne założył ogródek warzywny oraz hodowlę królików. W październiku 1944 był inicjatorem, następnie organizatorem akcji utworzenia w budynkach pod Jasną Górą szpitala dla chorych, wysiedlonych mieszkańców Warszawy. W szpitalu tym pełnił funkcję dyrektora. Wiszniewski należał do Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej (ZWZ-AK); w stopniu majora był szefem sanitarnym obwodu częstochowskiego ZWZ-AK. Prowadził szkolenie sanitariuszek. Od sierpnia 1944 jako podpułkownik pełnił funkcję szefa sanitarnego 7 Dywizji Piechoty AK. Od 1945, po zakończeniu wojny prowadził prywatną praktykę lekarską (w domu przy ul. Dąbkowskiego 33). Zm. 14 IV 1951 w Częstochowie, pochowany został na cmentarzu Kule, w kwaterze 35, rząd XII, grób nr 10.

Jego żoną była Maria Grajkowska (ok. 1893–1993).

Juliusz Sętowski, Cmentarz Kule w Częstochowie. Przewodnik biograficzny, Częstochowa 2005, s. 338–339; Wojciech Borzobohaty, „Jodła”. Okręg radomsko-kielecki ZWZ-AK 1939–1945 (tu błędnie Wiśniewski), Warszawa 1988; Od szkoły Rzemieślniczo-Przemysłowej Okręgowego Towarzystwa Rzemieślniczego do Zespołu Szkół Mechaniczno-Elektrycznych im. Kazimierza Pułaskiego w Częstochowie (Zarys dziejów), oprac. Z. Grządzielski, A. Wasiak, Częstochowa 1996, s. 38; Mieczysław Wyględowski, Chirurgia i chirurdzy Częstochowy, Wrocław 1997; – Stanisław Rybicki, Pod znakiem lwa i kruka. Fragmenty wspomnień z lat okupacji (tu błędnie Wiśniewski), Warszawa 1990; – Książka adresowa miasta Częstochowy 1947, Częstochowa 1947, s. 41; Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kraków 2003, s. 579; Urzędowy spis lekarzy, lekarzy-dentystów, farmaceutów, felczerów, pielęgniarek, położnych uprawnionych i samodzielnych techników dentystycznych, Warszawa 1939, s. 250; – „Goniec Częstochowski” 1936, nr 94, s. 3, 1937, nr 99, s. 3, nr 228, s. 2, 1938, nr 113, s. 4, 1939, nr 37, s. 3; Rocznik oficerski 1923, s. 152, 1207, 1146; Rocznik oficerski 1924, s. 1038, 1085; Rocznik oficerski 1932, s. 329, 675; – Urząd Stanu Cywilnego w Częstochowie, akt zgonu nr 584/1951; – odpis z inskrypcji nagrobnej.