Schronisko św. Antoniego

Schronisko św. Antoniego, utworzone w 1901 przez hrabinę Marię Czarnecką, od 1907 pod zarządem ss. Miłosierdzia. Siedziba początkowo znajdowała się przy ul. Starej, a od 1908 przy ul. Wieluńskiej 3. Służyło za miejsce pobytu osób starszych, zniedołężniałych, również chorych na reumatyzm i artretyzm. Znajdowała się tam ochrona dla dzieci i szwalnia dla dziewcząt; w 1908 w schronisku znajdowały się 54 osoby (kobiety i mężczyźni), w 1909–85 (16 dzieci i 69 starszych), 120 dzieci (które przychodziły do schroniska) pracowało w szwalni, w 1915–90 starszych i 50 dzieci, w 1913 przebywało tam 70 dzieci, z których 30 na utrzymaniu schroniska, w szwalni pracowało 80 dziewcząt, 1915–18 ochronkę dla dzieci zamknięto, w 1930 przebywało tam 55 dzieci i 80 starców. Schronisko utrzymywało się z darowizny (6 tys. rubli) M. Czarneckiej, ofiar od instytucji (w 1915–18 od Komitetu Doraźnej Pomocy), opłat pensjonariuszy, sprzedaży rzeczy wytwarzanych w ośrodku, w czasie I wojny światowej organizowane były kwesty na jego rzecz, a także przedstawienia teatralne, początkowo przygotowywane przez pensjonariuszy, z których dochód zasilał schronisko. Opiekunkami w schronisku były ss. Miłosierdzia, a z ramienia zarządu Ludomira Fiszer i Julia Siennicka. Przynajmniej do 1914 w zarządzie zasiadali → Bruno Włodarski (prezes), → Władysław Małkowski, → Józef Pietrasiewicz (lekarz zakładu), → Feofil Fiszer, → Józef Marczewski, → Antoni Siennicki. Od 1918 zarządem kierował → Bronisław Hłasko. Od 1926 siostrą przełożoną w zakładzie była Gabriela Adamczewska.

Handlowiec. Kalendarium dla spraw handlu i przemysłu m. Częstochowy na rok 1914 r., [Częstochowa 1914?], s. 289, 290; „Gazeta Częstochowska” 1909, nr 136, s. 8; „Goniec Częstochowski” 1915, nr 44, s. 2, 1918, nr 53, s. 4, nr 196, s. 4, 1931, nr 49 (jubileuszowy), s. 7.