Rudlicki Władysław

Rudlicki Władysław (1876–1949), rzeźbiarz, malarz, pedagog. Ur. 24 III 1876 w Częstochowie, był synem Ksawerego.

Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1899–1900 malarstwo u Floriana Stanisława Cynka (otrzymał II nagrodę za rysunek aktu), a w 1899–1903 rzeźbę u Konstantego Laszczki (1900 i 1901 otrzymał dwa medale brązowe i 1902 medal srebrny) i w I półroczu 1906/1907 malarstwo u Józefa Mehoffera. W 1905 wziął udział w konkursie Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, uzyskując II nagrodę za rzeźbę Z powrotem. W końcu 1906 wyjechał na studia do Włoch; w 1907 przebywał we Florencji, Rzymie i Wenecji. Po powrocie do Częstochowy do 1938 był nauczycielem rysunku w I Państwowym Gimnazjum im. H. Sienkiewicza, współpracował z pracownią ceramiczną Stanisława Placyda Bednarskiego (czynną od 1938), był współorganizatorem wystaw artystycznych. W Częstochowie związał się z grupą literacko-artystyczną „Drugi Tor”, a później z grupą „Lit-Ars”. Od 1902 wystawiał w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie oraz od 1905 w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Krakowie. Ponadto uczestniczył w wystawach w Łodzi i wielokrotnie w Częstochowie, m.in. w 1909 w → Domu Sztuki na → Wystawie Przemysłu i Rolnictwa w Częstochowie, w 1913–14 w → Salonie Sztuki, a w 1938 w Salonie Jesiennym Lit-Arsu (pokazał wówczas 32 obrazy i dwie rzeźby). Po wojnie brał udział w wystawach oddziałowych (1945, 1946, 1948, 1949). W muzeum w Częstochowie odbyła się indywidualna wystawa obrazów i rzeźb artysty. W 1947 wystawił większą ilość obrazów w salonie Władysława Ratusińskiego w Częstochowie. Oprócz portretów (redaktora → Franciszka Dionizego Wilkoszewskiego, prezydenta Gabriela Narutowicza), rzeźb rodzajowych i alegorycznych, podejmował się większych zleceń, m.in. w 1904 wykonał cztery posągi świętych (Jadwigi Śląskiej, Floriana, Kazimierza, Pawła Pustelnika) na wieżę jasnogórską, rzeźby na nagrobkach Zagrodzkich i Górskich na → cmentarzu Kule w Częstochowie, w 1911 rzeźbę siedzącej dziewczyny w → Parku im. Staszica oraz popiersie Adama Mickiewicza. Rzeźby Rudlickiego zdobiły salę koncertową Towarzystwa Śpiewaczego → „Lutnia” (figury alegoryczne Sztuka) oraz pomieszczenia Gimnazjum im. H. Sienkiewicza. Wiele prac Rudlickiego nie zachowało się, niektóre znane są jedynie z fotografii (Grajek, Postać chłopa spod Rakowa). Twórczość rzeźbiarska Rudlickiego nosi znamiona symbolizmu i secesji, a nade wszystko dochodzi w niej do głosu impresjonistyczny sposób traktowania formy. Prace Rudlickiego znajdują się w Muzeum Częstochowskim (rzeźby, obrazy, m.in. dwa autoportrety, szkicowniki), w Muzeum Narodowym w Warszawie (rzeźby: Portret Mężczyzny, ok. 1908, Gabriel Narutowicz, 1930) i w posiadaniu prywatnym. Zm. 30 V 1949 w Częstochowie, pochowany został na cmentarzu św. Rocha, w sektorze 3, rząd 2, grób nr 3.

Cmentarz św. Rocha w Częstochowie. Przewodnik biograficzny, pod red, J. Sętowskiego, Częstochowa 2012, s. 196–197; Słownik biograficzny ziemi częstochowskiej, t. I, (A. Jaśkiewicz), red. A. Zakrzewski, Częstochowa 1998, s. 127–128; – Urząd Stanu Cywilnego w Częstochowie, akt zgonu nr 883/49.