Roguski Leszek Franciszek

Roguski Leszek Franciszek (1880–1937), oficer artylerii, dowódca pułku. Ur. 14 IV 1880 w Warszawie, był synem Władysława, inżyniera kolejowego, i Bronisławy ze Zboińskich.

W 1902 ukończył rządowe Gimnazjum Męskie w Częstochowie i zgłosił się ochotniczo do armii rosyjskiej, po ukończeniu szkoły podoficerskiej 3 pułku artylerii moździerzy został przeniesiony do rezerwy (w stopniu chorążego). W 1907 ukończył Studium Rolnicze przy Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ), uzyskując dyplom inżyniera rolnictwa. Gospodarował w majątku ziemskim w Sandomierskiem. We wrześniu 1914 został zmobilizowany do wojska rosyjskiego na stanowisko dowódcy parku artyleryjskiego; służył w 19 dywizjonie moździerzy, w 1915 awansował na podporucznika artylerii, a w 1916 na sztabskapitana, od 1917 był starszym oficerem baterii 19 dywizjonu moździerzy. Po rozpadzie armii rosyjskiej był zastępcą dowódcy baterii w I dywizjonie baterii I Korpusu Polskiego generała Dowbor-Muśnickiego w Bobrujsku. W 1918 wzięty do niewoli przez bolszewików, został skazany przez trybunał rewolucyjny w Orszy na karę śmierci, tuż przed wykonaniem wyroku zbiegł z więzienia i przedostał się do Bobrujska. Po demobilizacji I Korpusu Polskiego w czerwcu 1918 został odesłany do kraju. 1 XI 1918 zgłosił się do służby w Wojsku Polskim, był dowódcą 3 baterii haubic w Rembertowie, w 1919–20 w stopniu pułkownika był dowódcą dywizjonu 8 pułku artylerii polowej (pap) (przemianowanego później na 3 pułk artylerii ciężkiej), następnie 20 pap. W 1921 przeszedł do Inspektoratu przy Departamencie III Artylerii i Uzbrojenia. W 1922–24 ponownie był dowódcą 8 pap. W grudniu 1924 przeniesiony do Częstochowy na dowódcę 7 pap (od 1937 – 7 pułk artylerii lekkiej). 20 I 1929 odszedł na emeryturę. Od 1930 był w stanie spoczynku. Mieszkał w Rogowie i Płocku. W „Przeglądzie Artyleryjskim” 1923 (nr 4) opublikował artykuł Gospodarka w artylerii. Zm. 1 IV 1937 w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Odznaczony m.in. Orderem Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie).

Lech Mastalski, Kadra dowódcza 7 Dywizji Piechoty 1919–1939, Częstochowa 2014, s. 224–226 (tu fotografia); – Corpus Studiosorum Universitatis Jagiellonicae 1850–1918, R, pod red. K. Stopki, Kraków 2013, s. 188; – „Sowiniec” 2007, nr 31, s. 153–154; – „Express Częstochowski” 1930, nr 104, s. 2.