Policiński Stefan

Policiński Stefan (1898–1978), rzeźbiarz, malarz, ceramik, pedagog. Ur. 27 XI 1898 w Częstochowie, był synem Ignacego (ok. 1871–1960) i Julianny (ok. 1871–1946) z Mikiewiczów.

Od 1910 uczył się w Gimnazjum Czesława Bagieńskiego w Częstochowie. Edukację przerwał w 4 klasie w 1914 i podjął pracę jako stolarz, wzbogacając swoje umiejętności praktyczne w obróbce drewna. W 1922–24 uczył się w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, później do 1927 kształcił się w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie; ukończył ją z odznaczeniem. W 1827–32 studiował pod kierunkiem K. Sichulskiego i K. Laszczki na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; podczas studiów utrzymywał się wykonując zamówienia w pracowni stolarskiej przy Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Zakopanem, otrzymywał też stypendium od zarządu miasta Częstochowy. W czasie studiów w 1930 wykonał w darze dla miasta → pomnik prezydenta Narutowicza (popiersie znajdowało się w parku na Zawodziu, obecnie w SP nr 22 przy ul. Żabiej). Akademię ukończył z nagrodami za rzeźbę, ceramikę i liternictwo; dyplom ukończenia studiów otrzymał 27 II 1932. W 1933 uzyskał dyplom uprawniający do nauczania w szkolnictwie zawodowym, a w 1935 także dyplom nauczyciela szkół średnich. W 1932–39 uczył w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego w Jaworowie k. Lwowa. W szkole tej uczył także po zajęciu tych terenów przez Rosjan. W II połowie lat 30. wykonał pomniki Piłsudskiego (dla Przemyśla i Jarosławia) oraz monumentalny grobowiec dla rodziny Gnoińskich w Jaworowie. W Częstochowie był autorem → pomnika J. Piłsudskiego, który został odsłonięty 12 V 1936 na dziedzińcu → Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Społecznej przy ul. Sowińskiego. W czasie okupacji niemieckiej w 1941–42 zatrudniony był w Częstochowie w firmie „Elektrolit” Zbigniewa Kozłowskiego, a w 1942–43 w firmie „Elektroceramika”, później w spółdzielni pracy „Pionier” i do stycznia 1945 w firmie Hasag. Od lutego 1945 pracował w szkolnictwie: w Państwowym Liceum Mechanicznym, Państwowym Gimnazjum Handlowym oraz w Liceum Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Od 1951 uczył w Państwowej Szkole Zawodowej Żeńskiej, przez rok w Liceum Ogólnokształcącym im. R. Traugutta, później, jako nauczyciel ceramiki i kreśleń technicznych, w Państwowym Liceum Technik Plastycznych. W 1956 ukończył kurs dla nauczycieli plastyki. W 1945 po utworzeniu Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP) w Częstochowie brał udział w wystawach oddziałowych ZPAP w 1945–70. Był autorem kilku pomników w Częstochowie: „Tankisty” (1945), poległych żołnierzy Armii Czerwonej (1945), ustawionego przy kwaterach żołnierzy rosyjskich na cmentarzu Kule, → pomnik Stanisława Moniuszki (1965) w → Parku 3 Maja, → pomnik Henryka Sienkiewicza (1972) przy IV Liceum Ogólnokształcącym im. H. Sienkiewicza. Wykonał też wielopostaciową kompozycję na grobie rodzinnym Jungów na cmentarzu Kule, a także płaskorzeźbę portretową z brązu na grobie Cecylii Zawady na cmentarzu św. Rocha. Okazjonalnie wykonywał projekty sztandarów (m.in. w 1947 Częstochowskiego Klubu Sportowego), prace malarskie i rysunki. Zm. 22 I 1978 w Częstochowie, pochowany został na cmentarzu św. Rocha, w sektorze 32, rząd A, grób nr 14. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Trzykrotnie otrzymał nagrodę miasta Częstochowy.

W małżeństwie z Ireną Kasprzycką (1918–98), absolwentką polonistyki UW, nauczycielką tajnego nauczania, a po 1945 Zespołu Szkół Zawodowych (przy ul. Dąbrowskiego), miał dwoje dzieci: córkę Elżbietę (ur. 1952) i syna Stanisława (ur. 1955).

Ewa Florek, Mirosław Zwoliński, Słownik biograficzny regionu częstochowskiego, t. II, Częstochowa 2005, t. II, s. 79–80 (tu fotografia); – Aleksander Jaśkiewicz, Artyści Częstochowy 1850–1960, Częstochowa 1996, s. 132; Janusz Wróbel, Marek Wójcik, Monografia 70 lat Częstochowskiego Klubu Sportowego „Budowlani”, Częstochowa 1992, s. 11; – „Gazeta Częstochowska” 1956, nr 10, s. 6; „Gazeta Wyborcza Częstochowa” 2008 (24 I), s. 4 (A. Cieślak, wspomnienie), „Życie Częstochowskie” 2008 (7–8 XI), s. 5 (J. Pawlikowski); – informacje syna, Stanisława Policińskiego z Częstochowy; – odpis z inskrypcji nagrobnej.