Muszyński Jan Nepomucen

Muszyński Jan Nepomucen (1774–1844), burmistrz podjasnogórskiej Nowej Częstochowy, prezydent Częstochowy.

Po → połączeniu Nowej i Starej Częstochowy przez kilka miesięcy sprawował funkcję prezydenta zespolonego miasta. Pełniąc w 1807–26 urząd burmistrza Nowej Częstochowy zaskarbił sobie szacunek mieszkańców, brał udział w sporządzaniu dokumentów cywilno–prawnych, był świadkiem i egzekutorem testamentów, opiekunem nieletnich. W 1823 został dzierżawcą mostowego, w 1824 wydzierżawił na 3 lata targowe i jarmarczne → Pawłowi Szyszkowskiemu. W 1825 otrzymał od Komisji Wojewódzkiej Kaliskiej plac pod zabudowę (na mocy kontraktu notarialnego z → Józefem Radoszewskim), zaciągnął dwie pożyczki (w 1825 i 1827) na budowę domu (nr 66) przy → Rynku Jasnogórskim. W celu ułatwienia częstochowianom budowy domów wydawał mieszkańcom cegły z → miejskiej cegielni; ta forma pożyczki spowodowała dług, którym władze gubernialne obciążyły nie tylko Muszyńskiego, ale także jego spadkobierców. Muszyński pełnił obowiązki pierwszego radnego Rady Municypalnej Częstochowy, był członkiem do komisji lazaretowej. W 1837 przeszedł na emeryturę. W zasobach Archiwum Państwowego w Częstochowie zachował się sporządzony przez niego w 1843 testament, w którym m.in. zapisał ubogim swoją garderobę. Zm. 24 IV 1844, pochowany został na cmentarzu św. Rocha (nagrobek nie zachował się). W opinii (retrospektywnej) Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji z 1861 Muszyński „w służbie swojej odznaczał się prawością i gorliwością w pełnieniu obowiązków”. Ciążący na spadkobiercach dług został umorzony. W małżeństwie (od 1803) z Salomeą z Olszewskich miał czworo dzieci: syna Romana, który był urzędnikiem w Warszawie oraz trzy córki: Annę, zamężną z → Józefem Gilgem, Mariannę oraz Nepomucenę, zamężną ze Szczęsnym Sadowskim.

Skorowidz mieszkańców miasta Warszawy z przedmieściami na rok 1854, Warszawa 1854, s. 218 (dotyczy syna); – Ryszard Kołodziejczyk, Na drodze połączenia Starej i Nowej Częstochowy, [w:] Częstochowa. Dzieje miasta i klasztoru jasnogórskiego. W okresie niewoli 1793–1918, t. II, red. R. Szwed, Częstochowa 2005, s. 236, 237, 244, 254; Ryszard Kołodziejczyk, W dobie powstań narodowych, [w:] Częstochowa. Dzieje miasta i klasztoru jasnogórskiego. W okresie niewoli 1793–1918, t. II, red. R. Szwed, Częstochowa 2006, s. 268, 278–279; Dariusz Złotkowski, Pod pruskim zaborem (1793–1806), [w:] Częstochowa. Dzieje miasta i klasztoru jasnogórskiego. W okresie niewoli 1793–1918, t. II, red. R. Szwed, Częstochowa 2006, s. 20; Dariusz Złotkowski, Władze miejskie w Częstochowie w latach 1806–1807, [w:] Częstochowa. Dzieje miasta i klasztoru jasnogórskiego. W okresie niewoli 1793–1918, t. II, red. R. Szwed, Częstochowa 2006, s. 29; Dariusz Złotkowski, „Wiedząc dobrze to z wyroków Boga Najwyższego, iż kto się rodzi, umierać musi...”. Testamenty z połowy XIX wieku w świetle akt notariuszy częstochowskich, cz. 1, Częstochowa 2005, s. 12, 70, 247, 248, 250, 299, cz. III, Częstochowa 2011, s. 202–204; Andrzej Kuśnierczyk, Ciągłość i zmiana. Mieszkańcy Nowej Częstochowy w świetle dokumentów z lat 1824–1864, „Rocznik Muzeum Częstochowskiego” 2011/2012, t. 12, s. 100, 112; Archiwum Państwowe w Częstochowie, Zespół nr 1, sygnatura 29 (akta cegielni miejskiej); Akta Notariusza Budrewicza (1825), sygnatura 3, akt nr 200.