Magnuszewski Ryszard Piotr

Magnuszewski Ryszard Piotr (1923–2003), pseudonim Czarny, żołnierz kampanii 1939 i Związku Walki Zbrojnej–Armii Krajowej (ZWZ–AK), powstaniec warszawski, lekarz, nauczyciel i dyrektor szkół medycznych, organizator i ordynator Szpitala Hutniczego. Ur. 23 II 1923 w Częstochowie,(?) był synem Konstantego i Janiny z Patrzyków.

Ukończył w 1939 Korpus Kadetów nr 2. W kampanii 1939 walczył w samodzielnym ochotniczym batalionie 79 pułku piechoty w obronie Grodna przed Sowietami. Później przedostał się na Litwę, tam internowany w obozie w Birsztanach. Po ucieczce z obozu należał do konspiracji ZWZ–AK w Słonimie (okręg nowogródzki). Aresztowany w 1944, zbiegł z więzienia i przedostał się do Warszawy. Walczył w powstaniu 1944 w zgrupowaniu „Chrobry II”. Po kapitulacji próbował wyjść z Warszawy z ludnością cywilną, lecz z obozu przejściowego w Pruszkowie wywieziono go do obozu koncentracyjnego Dachau. W 1945 powrócił do kraju. W 1951 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Osiadł w Częstochowie, pracował w Szpitalu Miejskim im. Biegańskiego. Jednocześnie był dyrektorem i wykładowcą w Liceum Felczerskim, Szkole Położnych (której był organizatorem), prowadził również zajęcia w Szkole Pielęgniarskiej. Uzyskał specjalizację I i II stopnia w zakresie chorób wewnętrznych. Od 1961 był ordynatorem II oddziału wewnętrznego Szpitala im. Biegańskiego (oddział funkcjonował przy Hucie B. Bieruta). Z czasem oddział ten przekształcił w samodzielny Szpital Hutniczy. Magnuszewski do 1991 pełnił funkcję ordynatora, później do 1998 pracował w przyszpitalnej Poradni Kardiologicznej. W tr. przeszedł na emeryturę. Pod jego kierunkiem 41 lekarzy uzyskało specjalizację I stopnia i 9 II stopnia. Zm. 22 IV 2003, pochowany został na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie, w sektorze 47, rząd 2, grób nr 13. Odznaczony m.in. Medalem Wojska, Krzyżem Armii Krajowej, w 2003 nagrodą prezydenta miasta Częstochowy.

W małżeństwie z Haliną miał dwoje dzieci: córkę Barbarę (ur. 1951), zamężną z Kazimierzem Pankiewiczem, lekarzem chirurgiem, kardiologa, która od 1976 pracowała w Szpitalu Hutniczym w Częstochowie: od 1991 była ordynatorem oddziału wewnętrznego, od 2000 dyrektorką szpitala; syna Tadeusza (ur. 1954), chirurga pracującego w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Częstochowie.

Księga Pamięci Kadetów II Rzeczypospolitej, oprac. Jerzy Wodzyński, Marian Pawluk, Stanisław Łodygowski, Władysław Rydz, Andrzej Dławichowski, Jan Chojna, Adam Kilian, Leonard Gliński, Warszawa 2001, s. 251–252; – Mieczysław Wyględowski, Almanach lekarzy Częstochowy, Częstochowa 2010, (tu fotografia, dotyczy też dzieci, Barbary i Tadeusza); – „Częstochowska Gazeta Lekarska” 2003, nr 2; „Gazeta Wyborcza Częstochowa” 2003 (24 IV), s. 5; „Życie Częstochowy” 1954, nr 129, s. 4, 1970, nr 47, s. 6 (tu fotografia).