Głazek Jan

Głazek Jan (1856–1938), prezydent miasta Częstochowy. Ur. 6 IX (X?) 1856 w Leszczach k. Buska (Busko Zdrój) w Sandomierskiem, był synem Kacpra, włościanina, i Katarzyny z Gierczaków.

Głazek ukończył kursy pedagogiczne w Solcu Iłżeckim i od 1874 pracował jako nauczyciel szkoły trzyklasowej w Górach Wysokich k. Sandomierza. Później był sekretarzem w Sądzie Okręgowym w tymże mieście. Od 1898 pracował w Urzędzie Gubernialnym w Radomiu. Po śmierci prezydenta miasta Częstochowy → Piotra Wnorowskiego został powołany na zajmowane przez niego stanowisko; prezydentem miasta Częstochowy był od 13 VI 1902 do sierpnia 1915. Według → Stanisława Nowaka „był wybornym znawcą wszystkich przepisów administracyjnych obowiązujących w Kongresówce wydawanych od 1815 [...], był bardzo dobrym i zdolnym urzędnikiem, choć samoukiem”. Głazek, choć był uzależniony od gubernatora piotrkowskiego, wykazywał dużą dbałość o sprawy miasta; m.in. w 1907–08 jako członek Komitetu → Wystawy Przemysłu i Rolnictwa w Częstochowie uczestniczył w przygotowaniach do tejże wystawy, m.in. przekonał zarząd miasta do przyznania komitetowi wystawy subsydiów w wysokości 7 tysięcy rubli na zniwelowanie i uporządkowanie terenu przyszłej wystawy. Poparł również pomysł budowy Muzeum Higienicznego w Częstochowie. 1 VIII 1914 uczestniczył w posiedzeniu wybitnych obywateli miasta, na którym utworzono Komitet Obywatelski i Straż Bezpieczeństwa na wypadek opuszczenia miasta przez Rosjan. W okresie okupacji niemieckiej pracował w zarządzie miasta. Od listopada 1918 do kwietnia 1919 był referentem I Wydziału Magistratu miasta Częstochowy, a później pracował jako radca, następnie jako naczelnik Wydziału Personalnego w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych. Zm. 1 IV 1938 w Częstochowie i został pochowany na cmentarzu Kule w kwaterze 9, rząd XIV, grób 11 (na rogu kwatery). Odznaczony Orderem „Polonia Restituta”.

W małżeństwie z Ewą Rozalią Antoniną z d. Tarło (1859–1937) miał ośmioro dzieci – córki: Wandę, Helenę (1884–1967), zamężną Golczewską, Janinę Jadwigę (1888–), Mariannę (1894–), Zofię (1898–), synów: Aleksandra Leona (1891–1966), inż., Jerzego (1900–), Wacława (1886–1941), który ukończył Politechnikę Warszawską, w 1917 służył w I Korpusie Polskim gen. J. Dowbor-Muśnickiego, od maja 1918 był komendantem I Oddziału Lotnego przy Komendzie Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie, później szefem sztabu Okręgu IX POW w Częstochowie. 11–12 XI 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Częstochowie, następnie współtworzył 27 pułk piechoty. Był tymczasowym prezydentem miasta Łodzi, później dyrektorem Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Wilnie. Aresztowany przez NKWD w Wilnie, był więziony w Moskwie. Tam w 1941 został zamordowany. Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

Juliusz Sętowski, Cmentarz Kule w Częstochowie. Przewodnik biograficzny, Częstochowa 2005, s. 89–90; Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Andrzej Suchcitz, Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Wykazy odznaczonych za czyny z lat 1863–1864, 1914–1945, Koszalin 1997, t. II, cz. 1 (E. Tomkowiak), s. 45–46 (dotyczy syna, Wacława); – Stanisław Nowak, Z moich wspomnień, cz. II, Częstochowa 1902–1914, Częstochowa 1933, s. 44, 49, 87, 145, 147, 189; Stanisław Nowak, Samorząd m. Częstochowy w latach 1916–1931. Z moich wspomnień, cz. III, Częstochowa 1994; Jan Prüffer, Szkolnictwo w Częstochowie w okresie wojny (rok szkolny 1914/15–1915/16), Częstochowa 1916, s. 33; – „Goniec Częstochowski” 1907 nr 1 s. 2, nr 6 s. 2, nr 330 s. 3, 1938 nr 77 s. 2, 6 (wspomnienie); „Kurier Częstochowski” 1919, nr 41, s. 3; Pamiatnaja knizka petrokowskoj gubernii 1904, Piotrków 1904, s. 68; – Archiwum Państwowe w Częstochowie, Akta miasta Częstochowy 27/1, t. I, k. 156, 157, Magistrat Częstochowy 3620, 5012; – Urząd Stanu Cywilnego w Częstochowie, Parafia św. Rodziny 1938, akt zgonu nr 109, k. 14; – odpis z inskrypcji nagrobnej.